Op 29 oktober 2023 ben ik bevallen van mijn prachtige meisje Chloé. Echter ging dit niet zonder slag of stoot. Mijn gehele zwangerschap is zonder enige medische complicaties geweest, ik ben ‘alleen maar’ 20 weken goed misselijk geweest. Ik ben getest op zwangerschapsdiabetes: dit had ik gelukkig niet. De baby groeide perfect en was medisch gezien helemaal in orde. Super fijn! In mijn zwangerschap zijn we zelfs getrouwd en op huwelijksreis geweest naar Curaçao en dat ging allemaal fantastisch. Het enige puntje was mijn bloeddruk, deze was elke keer net onder de grens van een ‘te hoge’ bloeddruk, maar was wel aan de hoge kant. Ik werd vaker gecheckt om dit goed in de gaten te houden en mijn urine werd ook meermaals gecheckt, maar gelukkig werden er nooit eiwitten in mijn urine gevonden. Tot die bewuste dag… 26 oktober 2023.
Deze middag had ik een afspraak bij de verloskundige staan om 15:00 uur. Ik was op dat moment 36 weken en 5 dagen zwanger. Die dag had ik verder geen plannen dus ik was ’s ochtends rustig aan het ontbijten toen ik werd gebeld door de verloskundige dat ze eventueel een plekje eerder had in de ochtend. Dit was voor mij geen probleem, dus ik ging me snel klaar maken.
Ik was aan het begin van diezelfde week ook al bij de verloskundige geweest. Toen bleek dat mijn bloeddruk te hoog was en moest ik een paar dagen later terugkomen om te kijken of die nog steeds te hoog was of dat het misschien een momentopname was. Ik was dus best wel gespannen en blij dat ik eerder terecht kon, zodat ik er niet de hele dag tegenaan hoefde te hikken. Ook moest ik mijn urine meenemen om deze weer te laten controleren op eventuele eiwitten. Die zaten er gelukkig niet in! Maar helaas was mijn bloeddruk nog steeds te hoog. Ik had verder geen klachten die pasten bij een te hoge bloeddruk, maar ik moest toch even naar het ziekenhuis voor een controle van mijn bloed, urine, mijn bloeddruk en ik moest een half uurtje aan de CTG. Ik kon om 14.30 uur terecht in het ziekenhuis. Nu was ik dus extra blij dat ik ’s ochtends al naar de verloskundige kwam, want in eerste instantie stond die afspraak dus pas om 15:00 uur en nu was ik voor die tijd al in het ziekenhuis!
De CTG wat perfect! ‘Gelukkig, met de baby was niks aan de hand’, dacht ik toen nog. Mijn bloeddruk was nog steeds aan de hoge kant. Ik moest toen even wachten op de uitslagen van mijn bloed en urine. Zo ongeduldig dat ik ben, was ik al de hele tijd in het medische portaal van het ziekenhuis mijn lab uitslagen aan het refreshen en daar kwam het toen te staan: de totale eiwitten in mijn urine mag een waarde hebben van <0.14, mijn uitslag was 0.77. Het eiwit/kreatinine ratio mag een waarde hebben van <25, mijn waarde was 113.1.. Ik weet nog dat ik tegen mijn man zei: ‘Ik ben de sjaak’ en op dat moment kwamen er drie dokters mijn kamer binnen lopen met het volgende bericht: ‘Mevrouw, we gaan u met spoed opnemen, u heeft zware zwangerschapsvergiftiging. We gaan een kamer voor u klaarmaken en we gaan een groeiecho maken van de baby.’
Vanaf dat moment ging het allemaal heel snel en moet ik, nu nog, heel goed nadenken wat er toen allemaal is gebeurd. Die ochtend bij de verloskundige zaten er namelijk geen eiwitten in mijn urine en een paar uur later barst het ervan. Achteraf is gebleken dat het dus echt in mijn lichaam is ‘ontploft’ in die paar uur die ertussen zat. Bizar dat dat ineens zo snel kan gaan! We kregen een groeiecho en daaruit bleek inderdaad dat de baby kleiner was dan verwacht. Gelukkig niet heel erg klein, maar ze had het formaat van een termijn van 35 weken zwangerschap terwijl ik 36 weken en 5 dagen zwanger was en ze eigenlijk vanaf de 20 weken echo altijd wel twee weken heeft voorgelopen op haar groei. Haar placenta werkte dus niet meer goed en dit speelde blijkbaar al langere tijd. Ze kreeg niet meer voldoende voedingsstoffen binnen om te kunnen groeien.
Toen ik eenmaal was geïnstalleerd op mijn kamer, ik de belangrijkste mensen om mij heen had geïnformeerd en een beetje was bekomen van de schrik, kwam de gynaecoloog mijn kamer binnen. Overigens was het een prachtige 1 persoonskamer met een aansluitende badkamer voor mij alleen en een slaapbank waarop mijn man bij mij kon blijven slapen. De gynaecoloog vertelde mij dat, ondanks dat ik zelf geen klachten had, mijn lichaam erg ziek was en dat dit ook invloed had op de baby. Ik moest volledige bedrust gaan houden en we moesten er rekening mee houden dat ik de week erna ergens zou gaan bevallen, afhankelijk wat mijn bloeddruk ging doen met de medicatie die ik kreeg.
Helaas reageerde mijn lichaam amper op de medicatie die ik kreeg en bleef mijn bloeddruk hoog. Ik kreeg dus een hogere dosis en een ander medicijn erbij, maar ook dit mocht niet baten. Ik kreeg twee keer per dag een CTG van een half uur en gelukkig waren deze allemaal prachtig. Maar mijn lichaam deed niet wat het moest doen en werd de verwachting al wat bijgesteld van ‘je zal ergens volgende week gaan bevallen’ naar ‘we willen je na het weekend gelijk gaan inleiden’. Toen er vrijdagavond nog steeds geen verbetering was (ondanks 3 keer per dag 3 tabletten bloeddrukverlagers) werd mij door de gynaecoloog verteld dat we niet veel langer konden wachten en voor de gezondheid van mijzelf en de baby zou ik zaterdagochtend een ballonnetje krijgen om de bevalling op te wekken. Ik was dan precies 37 weken zwanger. De volgende dag zouden mijn vliezen gebroken worden en zou ik een infuus krijgen met weeënopwekkers.
Nou, dat gingen we doen. Zaterdagochtend vroeg werd ik opgehaald en mocht ik meelopen naar een verloskamer. Hier werd een ballon geplaatst en wat bleek? Ik had al 1 centimeter ontsluiting! Mijn lichaam was dus zelf ook al iets in gang aan het zetten.. Toen ik eerst gestript was en vervolgens de ballon was geplaatst, mocht ik terug gaan naar mijn kamer en afwachten wat het ging doen. Ik merkte die dag niet heel veel. ’s Avonds om 20.00 uur kwam de klinisch verloskundige even kijken of de ballon nog goed zat, dit was niet het geval, hij zat scheef.. Ze heeft hem toen weer goed gezet en oef.. dit heb ik gemerkt. Direct kreeg ik krampen in mijn buik maar volgens de verpleegkundige was dit normaal. Echter, bleek dit niet helemaal normaal te zijn en waren het geen krampen… De weeën waren begonnen. Ik had die nacht zelfs nog een paracetamolletje gekregen van de verpleging voor de ‘krampen’, maar dit hielp uiteraard niet. Ze werden steeds regelmatiger en steeds heftiger en ze zaten ook echt in mijn rug. Die rug weeën vond ik echt het allerergste van alles, wat doet dat een pijn!
Die zondagochtend om half 5 (of half 4.. het was het weekend dat de klok een uur terug ging) braken mijn vliezen. Aan de ene kant fijn, dan hoefde het niet handmatig gedaan te worden, maar aan de andere kant heel spannend want nu ging het echt gebeuren! Ik mocht meekomen naar de verloskamer, ik had al 4 centimeter ontsluiting, maar ik trok de rug weeën niet meer. Ik heb om een ruggenprik gevraagd en de anesthesist werd uit haar bed gebeld (sorry.. zondagochtend 6 uur…). Op weg naar de anesthesie werden de weeën erger en erger en ik kon echt even niks als er een wee kwam. De drainage en alles zat klaar in mijn rug en alleen de verdovende vloeistof hoefde er nog ingespoten te worden tot een (fantastische) verpleegster zei: ‘misschien moeten we de gynaecoloog even vragen om naar de ontsluiting te kijken voor we hiermee doorgaan. Ze reageert nu namelijk heel anders op de weeën dan hiervoor.’ En ja hoor, ik had volledige ontsluiting en dus persweeën. Hoe rustig ze met mijn bed naar de anesthesie liepen, zo hard rende ze ermee terug naar de verloskamer, want ze waren bang dat ik op de gang zou bevallen.
Uiteindelijk heb ik 6 minuten geperst en daar was ze al, 2 uur en 50 minuten nadat mijn vliezen braken en dus zonder ruggenprik en weeënopwekkers. 2780 gram en 48 centimeter, de couveuse stond al klaar, maar daar hoefde ze gelukkig niet in. En apgar-score 10!
Zij was helemaal gezond en direct gezond verklaard door de artsen. Toch moesten we nog ruim 48 uur in het ziekenhuis blijven, maar dat was vanwege mijn bloeddruk. Ik bleef gemonitord worden om te kijken of mijn bloeddruk zelf zou zakken. Ook dit was niet het geval, maar hij was laag genoeg om, weliswaar met medicatie, naar huis toe te mogen op 1 november.
Uiteindelijk heb ik nog een aantal maanden bloeddrukverlagende medicatie moeten slikken, heb ik nog een vitamine d tekort en bloedarmoede eraan overgehouden, maar inmiddels ben ook ik weer helemaal gezond verklaard!
Reactie plaatsen
Reacties